Mechaniczna Księżniczka - inne zakończenie

Inne zakończenie Mechanicznej Księżniczki

Dzisiaj w nocy skończyłam czytać Mechaniczną Księżniczkę i szczerze mówiąc końcówka straszliwie mnie rozczarowała. Pomimo tego, że i tak była świetna to ja spodziewałam się czegoś innego, że Will nie będzie mógł żyć bez Jema i że te wydarzenia będą bardziej spontaniczne, ale Cassie postanowiła inaczej >,< Więc napisałam zakończenie, które według mnie jest bardziej emocjonujące.
__________________________________________________________

" [...] Will stał bez płaszcza i kapelusza na schodach Instytutu i patrzył na noc przyprószoną bielą. Było zimno. Wiatr ciskał małe płatki śniegu na jego twarz i gołe ręce, a on jak zawsze słyszał głos Jema, mówiącego, żeby nie był śmieszny i wracał do środka, zanim nabawi się zapalenia płuc.
        Zima zawsze wydawała się Willowi najczystszą porą roku. Nawet dum i brud Londynu znikały pod śniegiem albo zamarzały. tego ranka skruszył warstwę lodu, która utworzyła się na jego dzbanku z wodą, a potem ochlapał twarz lodowatym płynem i drżąc spojrzał w lustro. Pierwszy świąteczny poranek bez Jema od sześciu lat. Najczystsze zimno powodujące najczystszy ból. "

     Przez cały czas na myśl o swoim parabatai serce ściskało go z bólu. Wiedział, ze Jem żyje. Nie umarł. Ale jednak nie żył tak jak kiedyś. Życie jako Cichy Brat musiało być straszne. Całe życie przebyte w samotności. Takie życie, to w cale nie życie. czasem wolał, żeby Jem... Nie. nigdy tak na prawdę o tym nie myślał. Jeżeli zostanie Cichym Bratem było jedynym sposobem, żeby Jem przeżył... A więc dobrze. Ale wtedy Will nie mógł żyć.
     Co z tego, że Jem żył skoro był tak daleko od niego Nie mógł go wesprzeć, kiedy cały świat znajdował się na jego barkach. Nie mógł przytulić, kiedy czuł się jak ostatnie nic. Nie mógł otrzeć łez, których wylał ogrom po jego stracie. Gdyby Jem tu był powstrzymał by go od tego co zamierzał zrobić. Ale Jema tu nie było. Will miał wolną rękę.
      Wiedział, że ma niewiele czasu zanim Tessa zacznie go szukać. Jeśli nie znajdzie go na schodach Instytutu zacznie szukać w bibliotece. Właśnie tam się udał. Szedł szybko, prawie biegł. Wypadł na czyjś tors. Kiedy uniósł głowę zobaczył twarz Magnusa.
       - Przepraszam - burknął i chciał go wyminąć, jednak czarownik zatrzymał go tymi słowami:
       - Wyjeżdżam z Londynu.
       Will natychmiast się zatrzymał i obrócił przodem do czarownika. Nic nie wskazywało na to, żeby żartował. rysy jego twarzy były twarde i skupione.
        - Nie mówisz poważnie.
        - Dlaczego? Nie jestem Londyńczykiem, mieszkałem u Woolseya przez jakiś czas, ale...
        - Magnus. - Powiedział Will ściskając jego dłonie. - Wiem, ze zrobiłeś już dla mnie wiele. Ale mam do ciebie jeszcze jedną prośbę.
        Bane niezbyt zadowolony uniósł jedną brew.
        - Zostań. Zostań choć na parę godzin. Dla mnie. Dla Tessy. Musisz... musisz ją wesprzeć. Ja nie będę mógł tego zrobić. Proszę cię. jeżeli zostaniesz... będę miał do ciebie dług wdzięczności...
        - Masz do mnie już kilka długów wdzięczności - mruknął.
        - Proszę - w oczach Willa kryła się desperacja i szaleństwo. Możliwe było, że oszalał i mówił bez składu? jednak Magnus czuł się za niego odpowiedzialny. Nieważne, ze był tylko zwykłym małym Nefilim. Kiedy zdjął z niego 'klątwę' wiedział, że już nigdy nie uwolni się od Willa. Jedynie poprzez śmierć.
        - Niech będzie. Ale mam warunek...
        - Dziękuję.
        Nie słuchał jaki warunek chciał mu postawić Magnus. Zniknął w korytarzach Instytutu. Wpadł do biblioteki. Rozrzucając wszystkie papiery i stosy ołówków w końcu znalazł kawałek wyszczerbionej kartki i pióro.

        Spotkajmy się w sali treningowej. 

Will

     Nabazgrał szybko i zostawił kartkę na biurku. Potem, już spokojniejszym krokiem skierował się do sali treningowej. Chwycił jeden z noży i usiadł na podłodze z pustą kartką przed sobą. Zaczął pisać. List. Skończył go po pięciu minutach. Był długi. Kartka zapełniona zgrabnym pismem po obu stronach. lecz jednak czuł, że to i tak za mało. Podpisał się na dole kartki. 

    Potem sięgnął po nóż. Przeciął skórę na nadgarstku i przypieczętował list własną krwią.
       
********************************

    Tessa była już na schodach Instytutu jednak Willa tam nie było. Skierowała się więc do biblioteki. Tylko to miejsce przychodziło jej do głowy. Will lubił książki więc mógł tam być. Po drodze minęła Magnusa.
    - Magnusie, widziałeś Willa? - zapytała.
    - Biegł do biblioteki. - powiedział czarownik i odszedł nieco zasmucony.
    Gdy Tessa weszła do biblioteki, była ona pusta. Już zamierzała wyjść, kiedy pośród papierów leżących na biurku zobaczyła niewielką kartkę pokrytą znajomym pismem.
   
Spotkajmy się w sali treningowej. 

Will

    Przynajmniej teraz wiedziała gdzie Will jest. Szybkim krokiem udała się do sali treningowej. Will nie był znany z cierpliwości. Z pewnym sensie Will przypominał jej Jema. Może to z powodu że byli parabatai. Will miał podobne nawyki. Pamiętała jak jem napisał jej podobny liścik. 

Spotkamy się w pokoju muzycznym. 

     Wtedy ułożył dla niej przepiękną piosenkę na skrzypcach. Co prawda Will nie umiał grać na skrzypcach to może przygotował coś podobnego? 

      Gdy otworzyła drzwi sali treningowej początkowo myślała, że jest pusta. Potem zobaczyła Willa. Leżał nieruchomo na podłodze w kałuży... krwi. Tess natychmiast do niego podbiegła omal nie potykając się o własne nogi. Oczy miała zaszklone i nie do końca wiedziała jak znalazła się przy Willu. Położyła jego głowę na kolanach. Jej płacz stał się głośniejszy. Powoli odgarnęła mu włosy z oczu. Były zamknięte. Wyglądał jakby spał. 

      Wtedy zobaczyła poziome rany na jego nadgarstkach, z których wypływała krew. 

       - Nie! - Krzyknęła, a jej głos odbił się echem od ścian i wrócił do jej uszu wydając się jeszcze bardziej przeraźliwy. 

       Jej suknia powoli wsiąkała krew z podłogi. Ręce miała umazane krwią. Gładząc Willa po czole rozmazała ją na całej jego twarzy. Wciąż płacząc przyłożyła głowę do piersi Willa. Sądziła, że usłyszy tam znajome bicie serca, ale nie. W jej uszach dudniła cisza. Brak bicia serca. Brak. Już nigdy miała go nie usłyszeć?

      Najpierw jej mechaniczny aniołek przestał tykać... A teraz Will, jego serce przestało bić.... Nie mogła uwierzyć w to co się stało. Dlaczego Will miałby to robić? Przecież Jem przeżył, ona przeżyła i wciąż go wspierała. Może nie starała się dość dobrze. 

      Wtedy usłyszała cichy krzyk. Charlotte. Tessa nie uniosła głowy. Była pewna, że kobieta to zrozumie. Po chwili do jej uszu dobiegł cichy szloch. 

      - Henrry - szepnęła. - Wezwij Cichych Braci. Wezwij Jema. - Poleciła.

      Henrry przez chwilę siedział  w drzwiach na swoim fotelu myśląc, że wzrok go zawodzi. Potem jednak posłusznie wyjechał z pomieszczenia. Charlotte uklękła obok Tessy nie zważając na to, że jej suknia także staje się czerwona. 

      Po chwili w pomieszczeniu byli już wszyscy. Cecily także uklękła obok Charlotte. Ona i Tessa były chyba w najgorszym stanie. Z ich oczu spływały duże krople łez. Gabriel Ligtwood, który nie przejmowałby się w ogóle śmiercią Willa gdyby nie Cecily schylił się i wziął do ręki splamiony krwią list. 

      - Will napisał list - stwierdził spokojnie i nagle stał się w centrum uwagi. Jedynie Tessa nie uniosła wzroku wciąż wtulona w pierś Willa. 

      Zaczął powoli czytać. 

Do: Mieszkańców Instytutu

     Tesso, chciałem Ci się dzisiaj oświadczyć. Kochałem Cię, wiesz to. Lecz nie spodziewałem się, że Moje życie bez Jema będzie, aż takie bezwartościowe. Byłaś ty, to prawda. Ale pomimo tego jak jesteś wspaniała nigdy nie będziesz świecić tak jasno jak On.  

    Myślałem, że ty uśmierzysz Mój ból, będziesz  lekarstwem na otwarte rany. I owszem, byłaś. Ale jedynie przez chwilę. Uleczyłaś moje zewnętrzne rany, ale zabrakło Ci siły, żeby zahamować Mój wewnętrzny krwotok. Moje serce wciąż krwawiło. Z każdym dniem coraz obficiej. 

     Umierałem powoli, każdego dnia niewielka część mojego ciała zmierzała do grobu. Umierałem jak Jem. Ale moja śmierć była spokojna i pełna gracji, gdy tymczasem James umarł... On żyje, ale nie jest już częścią Mnie, nie jest częścią Ciebie, nie jest częścią Instytutu, nie jest częścią Nas. Właśnie to mnie zabijało. To, że nie mogłem go zobaczyć.  A jeżeli już koniecznie chcecie kogoś winić za moją śmierć to mnie. Nie Jema, on robił wszystko, żeby móc być z Tessą, bo ją kochał. I to jest wspaniałe.

     Jak się dowie... Jeśli się dowie pewnie będzie na Mnie cholernie zły. Przecież to właśnie dla mnie został Cichym Bratem. Dla mnie i dla Tessy. Chciał nas chronić, a  ja pokrzyżowałem jego plany. Przykro mi, ale właśnie taki jestem. Lubię robić to na co mam ochotę nie zważając na wszystko inne. Większość z was pewnie uważa to za jakąś osobliwą chorobę... Tak o tobie mówię Gabrielu Lightwood. Ale cie za to nie winię. Nie winię nikogo. 

     Jem chciał mieć na nas opiekuńcze oko, Tesso. Tak jak Bóg na cały świat. Ale jego władza nie jest tak potężna jak Boga. Nie mógł mnie powstrzymać na odległość. Nie jestem nawet pewien czy mógłby mnie powstrzymać gdyby był tuż obok mnie, ale wtedy ta myśl zapewne nawet nie przyszłaby mi do głowy.

     Jem, Jem, Jem, James, James, James Carstaires...

    Jak pięknie to brzmi, nie sądzisz? Wybrałem Cię na parabatai chociaż wiedziałem, że umrzesz. Chciałem tego, i chcę tego wciąż, pomimo, że nie potrafię żyć już na ziemi kiedy Ciebie nie ma obok mnie. Nie mogę zabijać demonów, być Nocnym Łowca, obawiam się, że nie mogę nawet kochać Tessy tak mocno jak kiedyś... 

     Przepraszam Cię, ale wiedz, że nigdy o Tobie nie zapomnę. Ja uszanowałem twoją decyzję i teraz śmie Cię prosić o to, żebyś Ty uszanował Moją. Wiem, że to będzie trudne. Sam to przeżyłem i nie było łatwo. Ale zasługujesz, żeby się pomęczyć za to, że nie pozwalałeś mi siebie ratować... lecz nie przejmuj się mną za długo, szkoda czasu... jestem tylko kolejny Herondale'em. Ta część listu była najsmutniejsza. Nie wiedziałem czy moje słowa oddają się do sytuacji. Nie można opisać całego życia w jednym krótkim liście. ale będę oszczędny w słowach, żeby nie pisać głupot. 

      Kiedy myślałem, że umarłeś czułem jakby ktoś przeciął łączącą nas więź. Jeden z nas był na skale, drugi wisiał w dole. Ten który wisiał  spadł. I to w cale nie byłeś Ty. Ja. To byłem Ja. Odcięty na zawsze od mojego parabatai. Zrozumiałem, ze już nic nie będzie takie samo i że nie potrafię żyć bez Ciebie. najlepszym rozwiązaniem była więc śmierć.

     Ale jestem ciekaw... Kiedy umarłem... poczułeś coś? Cokolwiek? Lekkie ukucie? Niesamowity ból?Niestety nigdy się tego nie dowiem... 

     Cecily...

     Ciebie szczególnie będzie mi brakować. Nie mniej niż Jema czy Tessy. Wiem, że Tobie też będzie mnie brakować. Jem ma Tessę. Tessa ma Jema. A ty miałeś tylko mnie. Już mnie nie ma, ale jest Gabriel. Wiem, że go lubisz, a on lubi ciebie. ale jeżeli zrobi ci krzywdę to przysięgam, że wyjde zza grobu i złamię Mu rękę.
     Już raz to zrobiłem. Za drugim nie będę miał problemów. Wiem, że kiedyś za niego wyjdziesz... Wolałbym spłonąć w piekle niż być jego zięciem... Ale jeśli to ma jakieś znaczenie to macie Moje Błogosławieństwo. Choć jestem pewien, że nawet gdybym wam zabronił to byście to zrobili... 

     Mam do ciebie szczególną prośbę. Odwiedź rodziców. Przeproś ich ode mnie i uściskaj. Powiedz, że zawsze ich kochałem i kochać będę. Że Nocni łowcy nie odebrali mi daru kochania i nie odebrali mi ich. teraz czuję wstyd. Wstyd, że nie mogłem ich zobaczyć przed śmiercią. lecz myślę, że oni to zrozumieją. Zawsze byli wyrozumiali. 

     Powiedz im, że Nocni Łowcy zrobili ze mnie lepszego człowieka, który odkrył co jest tak na prawdę dla niego ważne. 

      Charlotte, 

      Ciebie także muszę przeprosić. Przeprosić, że nie wytrzymałem i już nigdy nie zobaczę Twojego dziecka. Oczywiste, że będzie piękne, podobnie jak ty. Chcę ci także podziękować. Za wszystko co dla mnie zrobiłaś. Przygarnęłaś mnie kiedy nie miałem dokąd pójść. Wspierałaś choć mówiłem, że tego nie potrzebuję. 

      Jestem pewien, ze byłem wspaniałym dzieckiem, ale jeśli sprawiałem ci kłopoty to przepraszam po raz kolejny. czasu nie da się cofnąć i nie mogę naprawić czegoś co zepsułem dawno temu. Ale przepraszam i sądzę, że to na razie wystarczy, żebyście mieli o mnie dobre zdanie.

      Mam nadzieję, że wybierzesz lepsze imię dla dziecka... Przepraszam Henrry, ale ono jest okropne...

      Henrry, 

      Zawsze mnie zadziwiałeś. Byłeś Nocnym łowcą, ale niesamowicie łagodnym i zrównoważonym. Co z tego, że większość czasu spędzałeś w swojej pracowni. kiedyś będziesz wielkim wynalazcą... Jeśli jeszcze nie jesteś. Ułatwisz, życie Nocnych Łowców. 

     Nie będę mówił, że mi przykro, że nie będziesz już nigdy chodził bo byłoby to okropne... Powiem, że na pewno zrobisz z tego dobry użytek... jak z wszystkiego. Dziękuję Ci. Za wszystko. 

    Sophie, 

    Wiem, ze będziesz wspaniałą Nocną Łowczynią tak jak byłaś wspaniała pokojówką. Wybacz mi moje zachowanie w stosunku do Ciebie... Byłem zwykłym, nadpobudliwym nastolatkiem, który nie wiedział co ze sobą zrobić, więc  wyżywał się na innych. 

    Ale sądzę, że już mi wybaczyłaś, a jeśli nie to wybacz mi moją śmiałość. Życzę ci szczęścia z Gideonem. Będziecie dobrym małżeństwem. 

     Gideonie, 

     Na samym początku przypominam ci o rogalikach schowanych pod twoim łóżkiem. Pewnie zaległy się już tam myszy... Och, ale trudno. Uważam, ze to było na prawdę romantyczne, nawet jeśli Sophie tak nie uważa. Dbaj o nią bo jest wspaniałą kobietą. 

      Co do twojego ojca... Po prostu życzę ci, żebyś nigdy nie stracił głowy tak jak on... tak wiem jestem okrutny. 

      Bridget, 

      Nie będę niczego ukrywał... Twoje śpiewy były niczym wycie głuchego wilka do księżyca. Ale chyba je zrozumiałem. Nieszczęśliwa miłość, tak? Nigdy nie wdawałem się z tobą w dłuższe rozmowy więc nie mogę napisać niczego mądrego na Twój temat. Powinnaś się cieszyć bo wszyscy inni już pewnie się na mnie obraźili. Cóż i tak już nie żyję więc nie ma to znaczenia. 

      Uświadomiłem sobie, ze Twoje śpiewy są nieodłączną częścią Instytutu i Naszego życia. Jeżeli kiedykolwiek ktoś każe Ci przestać. Masz ode mnie pozwolenie, żeby na prawdę mocno zdzielić go ścierką w łeb. 

      Magnusie,

      Myślę, ze pamiętasz naszą rozmowę dzisiaj na korytarzu. Prosiłem Cię, żebyś zaopiekował się Tessą. Wtedy pewnie nie miałeś pojęcia o co chodzi,a le teraz już wiesz. Chciałeś mi postawić warunek... Niezmiernie mi przykro, że już nie uda mi sie go spełnić. 

     Tobie zawdzięczam najwięcej. jesteś wspaniałym czarownikiem. Możesz mnie nienawidzić, ale ja Cię kocham. Absurdalną przyjacielską miłością, ale kocham. Przykro mi, że nigdy nie spotkamy się po śmierci...

     Gabriel Lightwood...

     Nie bez powodu zostawiłem Sobie Ciebie na koniec. Gdy o Tobie myślę  mam pustkę w głowie. Chcę Cię przeprosić... za złamaną rękę. Dużo łatwiej to napisać niż powiedzieć Ci w twarz. Kiedy myślę nad tym wszystkim to wydaje mi się, że moglibyśmy się polubić. 

     Nie łatwo jest zakończyć wszystkie nieukończone sprawy w jednym liście pisanym przez zaledwie kilka minut. Ale myślę, że mi się to udało. 

     Nie chcę żebyście płakali czytając ten list. Bo ja się śmiałem. Śmiałem się śmierci w twarz i to było... niezwykłe. jak wyobrażam sobie życie po śmierci jest ono wspaniałe. 

      Mam dla was kilka rad:

      - uważajcie na demoniczną ospę. 

      - nie ufajcie kaczkom

      - nie ubolewajcie po mojej śmierci

      Jeżeli po śmierci jest jakieś życie to: Do zobaczenia. 

      Z lepszego miejsca, 

William  po prostu Will Herondale

    Gdy Gabriel przestał czytać zapadła długa cisza. Nocni Łowcy wymieniali swoje zatroskane spojrzenia pełne łez. Will nie chciał, żeby płakali, ale to było nieuniknione. Will dało się zbyt łatwo polubić. To chyba powinna być zaleta, ale w tych okolicznościach jedynie wada.

      List był zabawny i przygnębiający. Will włożył w niego tyle smutku i humoru, że nie wiadomo było czy łzy spowodowane były smutkiem czy szczęściem.

     - Miałeś rację Herondale. - odezwał się cichy głos. W drzwiach stał Jem z kapturem odrzuconym do tyłu. Stał tu zapewne od początku. - Jestem na Ciebie cholernie zły. Poczułem ból jakiego nigdy nie czułem. I tym razem to ja spadłem w przepaść...

     Jego oczy były zaszklone. Był to chyba jedyny odnotowany wypadek, gdy Cichy Brat płakał.